In memoriam: Evert van Munster
Ineke: Hij had gouden handjes en een groot gevoel voor rechtvaardigheid.
Bij Nassau heeft hij veel nuttig werk verricht. Urenlang schaven aan een dennetje totdat het een mooie rechte korfbalpaal was. Dit is mijn eerste herinnering aan Evert. Op z’n brommertje vanuit Zwanenburg naar Ouderkerk om daar samen met Daan urenlang te schaven voor een mooie paal. Wij woonden in Slotermeer, best ver van het veld, hij reed er rustig een eindje voor om, om ons achter op de brommer thuis te brengen. Hij was zeer betrokken bij het materiaal van Nassau. Door zijn werk bij Werkspoor zijn er heel wat ijzeren materialen bij Nassau terecht gekomen. Voetstukken en haspels zijn nog steeds te bewonderen, dus degelijk spul.
Zijn gevoel voor rechtvaardigheid kon hij uitleven tijdens het fluiten van wedstrijden. Leuk voorbeeld: Wij speelden in de ‘Oude Rai’ toen hem ter ore kwam dat er geen scheidsrechter was voor veld 1. Direct na onze wedstrijd ging hij dus naar veld 1 om te fluiten. Na afloop apetrots, hij kreeg van alle kanten complimenten. “Hebben die mensen ook een keer een goede scheidsrechter.” Waren zijn woorden.
Ook tijdens de clubhuisbouw zijn er mij 2 dingen bijgebleven. Z’n verontwaardiging dat Haye door het niet opruimen van de cementresten in het herentoilet het werk van de tegelleggers verknald had. Ik moest er elke keer aan denken als ik het toilet schoonmaakte of er toiletpapier op kwam hangen . Het verhaal van het zoekgeraakte boortje. Het was pas aangeschaft en nergens meer te vinden. Na een tijdje werd het probleem opgelost, het lag op het nachtkastje van Evert. Waarschijnlijk had hij het even geleend voor een klusje bij hem thuis. Vanaf dat moment was het vaak “Kijk even op het nachtkastje van Evert", als we iets niet konden vinden.
Van zijn betrokkenheid met ons en Nassau heeft hij tot het laatst blijk gegeven. Toen ik geridderd werd in “de Pijp" heeft hij alles op alles gezet om er bij te zijn. Marga en Evelien of Annet hebben hem gebracht en later weer op gehaald.
Laatste herinnering, samen met zijn Kobie in een soort aanleunwoning in een verzorgingshuis. Zijn scootmobiel stond bij zijn voordeur . Apetrots was hij op hun flat, we hebben alles moeten bekijken, heel dankbaar voor al dat moois. Ook dankbaar voor z’n kleindochter die na schooltijd vaak bij opa en oma langs kwam. We hebben toen afscheid genomen van een tevreden en dankbare Evert die het met al zijn beperkingen toch zo goed getroffen had.
Rolf: Ik herinner me Evert als een altijd zeer betrokken persoon en die al hij je eenmaal kende altijd een praatje met je aanknoopte. Zo heb ik hem als trainer/coach van SDO een paar keer gesproken toen we tegen Badhoevedorp speelde, waar zijn dochter actief was (is). Bij Nassau heeft hij heel lang in de toenmalige veteranen gespeeld, samen met Daan en Ineke Meijer, Irene Vroonland, Wolter Snijder en anderen. Een foto van dit team heeft in onze kantine gehangen.
Daarnaast was Evert begenadigd scheidsrechter, met gevoel voor humor als dat paste in de wedstrijd, maar streng als het nodig was.
Evert werd 25 september 1981 benoemd tot erelid van Oranje-Nassau, was lid sinds 16-01-1960 en geëerd vanwege zijn lange werk in de materiaalcommissie en zijn inspanningen bij de bouw van het clubhuis.
Ruim 91 jaar werd Evert.
